आटपाट नगरातील एका डबक्यात चुन्नू-मुन्नू नावाचे दोन बेडूक राहत होते. दोघेही
एकमेकांचे खूप जिवलग मित्र होते. ते दोघेही दिवसरात्र सोबतच असायचे. दिवसभर त्या
डबक्यात खेळायचे, मस्ती करायचे आणि सोबतच जेवायचे. दोघेही आनंदाने आणि खेळीमेळीने
त्या तळ्यात राहत होते.
एके वर्षी खूप उन्हाळा पडला आणि त्या कडक उन्हामुळे हळूहळू ते डबकं कोरडं पडू
लागलं. आणि त्यासोबतच चुन्नू-मुन्नूचे खाण्यापिण्याचे देखील हाल होऊ लागले. जसजसं
ते डबकं जास्त कोरडं पडू लागलं तसतसं चुन्नू-मुन्नू काळजीत पडून विचार करू लागले.
एकदा चुन्नू मुन्नूला म्हणाला “मुन्नू, अरे लवकरच हे डबकं पूर्ण कोरडं पडणार आणि
आपल्याला आता इथून जायला लागणार असं दिसतंय.” चुन्नूचं बोलणं ऐकून मुन्नूही
विचारात पडला आणि दोघेही विचार करू लागले की ‘आता काय बरे करूया?’ या विचारात
असताना काही दिवसातच ते डबकं पूर्णपणे कोरडं पडलं. शेवटी चुन्नू-मुन्नू दोघांनी
तिथून निघून जाण्याचा निर्णय घेतला.
ते डबकं म्हणजे चुन्नू-मुन्नूचं घर होतं, त्यांनी तिथे खूप
मज्जा-मस्ती केली होती. तिथे त्यांच्या खूप सुंदर आठवणी होत्या. ते डबकं सोडून
जाताना चुन्नू-मुन्नूला अक्षरशः रडू कोसळलं. पण तरीही मन घट्ट करून सकाळीच ते
दोघेही तिथून नवीन जागेच्या शोधात निघाले.
बराच वेळ झाला चुन्नू-मुन्नू चालत होते. उन्हाळ्याचे दिवस असल्याने सूर्यही आग
ओकत होता. खूप वेळ चालून शेवटी दोघेही दमले आणि एका ठिकाणी विश्रांतीसाठी थांबले.
तिथे इकडे-तिकडे बघत असताना चुन्नूला अचानक एक पाण्याने भरलेली विहीर दिसली. ती
विहीर पाहून चुन्नू आनंदाने जवळजवळ ओरडतच मुन्नूला म्हणाला, “मुन्नू, अरे बघ इकडे
कित्ती मोठ्ठी विहीर आहे आणि त्यात खूप सारं पाणीही आहे. मला वाटतं आपण इथे राहू
शकतो आणि हे आपलं छानपैकी घरही बनू शकतं. मला वाटतं आपण इथे राहायला हरकत नाही.”
चुन्नूचं ओरडणं ऐकेपर्यंत मुन्नू त्या विहिरीजवळ पोचलादेखील होता. ती विहीर पाहून
मुन्नू जरा विचारात पडला आणि थोड्यावेळानंतर चुन्नूला म्हणाला “अरे ही विहीर खूप
खोल असेल आणि कशावरून ही पण विहीर कडक उन्हामुळे आटणार नाही? ही विहीर जर आटली तर
आपण तिच्यातून वर चढून बाहेरपण नाही येऊ शकणार. आणि आपण आत्ताच्यापेक्षाही
मोठ्ठ्या संकटात सापडू.” अजून थोडा वेळ थांबून मुन्नू चुन्नूला पुढे म्हणाला “अरे,
कुठल्याही गोष्टीचा निर्णय घेताना थोडा विचार करून घ्यावा, कुठलाही निर्णय घेताना
इतकी घाई करू नये. या घाईमुळे कदाचित आपण भविष्यात अडचणीतही सापडू शकतो.” मुन्नूचं
सांगणं चुन्नूला पटलं आणि त्या विहिरीजवळ थोडावेळ खेळून ते दोघे नवीन जागेच्या
शोधात पुन्हा चालत राहिले.
दिवसभर चालून दोघेही लवकरच दमले आणि एका ठिकाणी थांबले, तिथेच झोपी गेले.
थोडयावेळाने मुन्नूचा डोळा उघडला. तोपर्यंत संध्याकाळ झाली होती. जेव्हा मुन्नू
झोपेतून आळस झटकून जागा झाला तेव्हा त्याला थोडं गार-गार वाटू लागलं. त्याने
बाजूला पाहिले तर चुन्नू गाढ झोपलेला होता. मुन्नूने त्याला हलवून उठवले आणि
त्याला म्हणाला, “अरे बघ इथे किती गार वाटतंय. मला वाटतं इथे जवळपास नक्कीच
कुठेतरी पाणी असलं पाहिजे.” मुन्नुचं हे वाक्य ऐकून चुन्नूला खुप हुरूप आला आणि
दोघेही झपझप पावलं टाकीत पुढे निघाले.
मुन्नूचा अंदाज खरा ठरला. अगदी थोडंसंच पुढे गेल्यावर
त्यांना एक छानसं तळं दिसलं. ते तळं आणि त्यातील भरपूर पाणी पाहून चुन्नू-मुन्नूला
खूप आनंद झाला. ते उड्या मारत नाचू लागले. ते दोघे त्या
तळ्यात मनसोक्त खेळले. खूप मस्ती केली आणि शेवटी दोघांनीही
तिथेच राहण्याचा निर्णय घेतला.
आधी राहत असलेल्या डबक्याच्या मजेशीर
आठवणी तर होत्याच परंतु ही नवीन जागाही चुन्नू-मुन्नूला खूप आवडली आणि ते आनंदाने
त्या तळ्यात राहू लागले.
( वरील गोष्ट ऐकण्यासाठी
खालील लिंक वर क्लिक करा)
No comments:
Post a Comment